Zagadka dwóch kraterów na Księżycu: Czy to wynik działania Chin?

4 marca 2022 roku świadkami zaskakującego zdarzenia stali się naukowcy – na powierzchni Księżyca pojawił się podwójny krater, będący efektem uderzenia nieznanego obiektu. Grupa inżynierów z Uniwersytetu Arizony podjęła się analizy tego fenomenu, starając się odpowiedzieć na pytanie, kto lub co jest za to odpowiedzialne, a także jak doszło do powstania nie jednego, ale dwóch kraterów. W ramach badań przeanalizowano trajektorię lotu rakiety przechodzącej w pobliżu miejsca zdarzenia. Weryfikacja ta doprowadziła badaczy do pewnych podejrzeń, mimo że nie byli jeszcze w stanie określić konkretnych mechanizmów powstania tych uszkodzeń.

Wskazania naukowców sugerują, że za powstanie dwóch kraterów odpowiada centralka rakiety Long March 3C, która została odrzucona podczas misji Chang’e 5-T1 prowadzonej przez Chiny w 2014 roku. Misja ta miała na celu przetestowanie nowego lądownika księżycowego. Obiekt został zidentyfikowany przez astronomów podczas przeglądu nieba Catalina i od tamtej pory był monitorowany aż do momentu, kiedy uderzył w Księżyc w zeszłym roku. Otrzymał on oznaczenie WE0913A. Chociaż początkowo podejrzewano, że może to być wzmacniacz firmy Space X, badacze zaczęli coraz mocniej skłaniać się ku teorii o chińskiej rakiecie z 2014 roku.

Wszechstronna analiza, obejmująca m.in. śledzenie ruchu nieznanego obiektu oraz badanie zmian w jego odbiciach świetlnych tuż przed uderzeniem, doprowadziła badaczy do wniosku, że drugi krater mógł zostać spowodowany przez dodatkowy ładunek na rakiecie, którego istnienia nie zgłosiła Chińska Narodowa Agencja Kosmiczna (CNSA). Ta tajemnicza masa mogła stanowić przeciwwagę dla silników rakietowych po jednej stronie statku kosmicznego.

CNSA nie tylko nie udziela informacji na temat zawartości owej rakiety, ale również zaprzecza jakoby była ona ich własnością. Tanner Campbell, inżynier lotniczy z Uniwersytetu Arizony, podkreśla, że nigdy wcześniej nie spotkaliśmy się z fenomenem podwójnego krateru. Rakieta z misji Chang’e 5 T1 miała trajektorię uderzenia niemal pionową. Zdaniem Campbella, aby na powierzchni Księżyca powstały dwa równie duże kratery, musiało dojść do zderzenia dwóch mniej więcej równych mas, znajdujących się w pewnym oddaleniu od siebie.